Het winkelpand met bovenwoningen op de Parade 75 is een voorbeeld van wederopbouwarchitectuur. Het werd gebouwd in 1957, naar een ontwerp van de Blerickse architect Baer Sorée. Het complex verrees op de plek waar tot eind 1944 de ingang van het roemruchte Rembrandt Theater lag.
Het naoorlogse pand bestaat uit twee winkelruimtes en oorspronkelijk twee appartementen. De voorgevel, opgetrokken met wit gestukt beton, telt maar liefst 36 ramen. Opvallende elementen zijn acht uitspringende betonnen platen op de tweede en de derde verdieping, die de indruk wekken dat hier een balkonnetje is.
Op de Parade 75 stond ooit het entreegebouw van het Rembrandt Theater, een populaire Venlose uitgaansgelegenheid. Het oorspronkelijke theaterpand werd in 1895 gebouwd door stoombrouwerij De Zwarte Ruiter uit Maastricht. In 1923 kreeg het de naam Monopole en later Grand Theatre. Het cafégedeelte aan de Parade werd in 1925 de hoofdingang van de grote bioscoop-schouwburgzaal die Jean Polak aan de Nassaustraat liet bouwen en die in 1930 de naam Rembrandt Theater kreeg.
Bij het mislukte bombardement op de Maasbruggen, op vrijdag 13 oktober 1944, werd het Rembrandt Theater in één klap weggevaagd. De bommen vielen totaal uit de richting, omdat de bruggen die dag niet goed zichtbaar waren door laaghangende wolkenvelden. Het was een verschrikkelijke gebeurtenis, waarbij in de omgeving van de Parade, Picardie, Nassaustraat, Van Cleefstraat en de Deken van Oppensingel in totaal 59 doden vielen. Op de plek van het Rembrandt Theater aan de Parade, verrees in 1958 een dubbel winkelpand met bovenwoningen. Dit pand is een fraai voorbeeld van wederopbouwarchitectuur, naar een ontwerp van de Blerickse architect Lambert (Baer) Sorée.
Het deels wit gestukte betonnen complex telt vier bouwlagen en bestaat uit twee delen. Het oostelijke deel is groter dan het westelijke. Het grote deel telt op de verdiepingen 21 ramen, het kleinere 15. Ook de winkelpanden op de begane grond bestaan grotendeels uit glas. In beide delen bevinden zich twee vensters, die tot de vloer doorlopen. Opvallende elementen zijn verder acht uitspringende betonnen platen, die de indruk wekken dat er balkons zijn. Opmerkelijk is ook een knikje in de gevel, zoals ook is te zien in het lagere buurpand.
Aan de oostkant sluit het gebouw aan op een bakstenen hoekpand dat het bombardement van 1944 heeft doorstaan. Aan de andere kant grenst het aan een stuk laagbouw – het enige overblijfsel van het eveneens getroffen Hotel de la Poste. Om het verschil tussen de hogere nieuwbouw en dit overblijfsel visueel te markeren, loopt er langs de verdiepingen een brede verticale strook met kleine vierkante, decoratief omlijste openingen. Die eindigt op de begane grond in een vlak van natuursteen. Beneden bevinden zich de ingang van de appartementen en twee winkelruimtes. In 1957 was dameskapper Karel Jacobs (Maison Henny) de opdrachtgever. Hij deelde het pand later met fotograaf Paul Pellens. De twee werkten op de begane grond en woonden met hun gezinnen op de verdiepingen erboven. Met de bouw van dit winkel- en wooncomplex verdween de laatste open plek aan de Parade.
