De westzijde van de Nassaustraat werd vanaf 1925 gedomineerd door de achterkant van het Rembrandt Theater. Op 13 oktober 1944 werd dat theater echter zwaar getroffen bij een mislukt bombardement op de Maasbruggen. Na de oorlog verrees aan de Nassaustraat, naast het hoekpand dat de oorlog had overleefd, een portiekgebouw met vierentwintig appartementen. Architect Ben Hendrix sloot met zijn ontwerp aan op de stijl van het ernaast gelegen pand. Het eindresultaat is een wooncomplex dat er met kop en schouders bovenuit steekt vergeleken met veel andere flats uit de Venlose wederopbouwtijd.
Aan de oostzijde van de Nassaustraat bevond zich de zijgevel van het monumentale postkantoor, met daarnaast een gevel met herenhuizen. De westkant laat een ander beeld zien met een vier verdiepingen hoog, langgerekt appartementencomplex. Deze portiekflat, Nassaustraat 5-51, is een fraai voorbeeld van wederopbouwarchitectuur. De woningen kwamen op de plek waar vanaf 1925 een groot theater had gestaan, dat vanaf 1932 Rembrandt Theater heette en dat in 1944 zwaar werd getroffen bij een bombardement. Het theater is ooit ontworpen door de Rotterdamse architect Albert Otten, die ook het hoekpand aan de kruising Parade-Nassaustraat tekende.
Het was een kort, maar hevig geallieerd bombardement op vrijdag 13 oktober 1944, rond elf uur in de ochtend. De luchtaanval, bedoeld om de voor de Duitsers strategisch belangrijke Maasbruggen uit te schakelen, miste echter zijn doel en trof de Venlose binnenstad, waaronder een deel van de Parade en de Nassaustraat. Het gebied veranderde binnen enkele seconden in een vreselijke puinhoop. De aanval richtte niet alleen materiële schade aan, maar kostte ook 59 inwoners het leven. Het zou niet bij dat ene mislukte bombardement blijven, want ook volgende luchtaanvallen zouden hun doel grotendeels missen en in het stadscentrum ongelofelijk veel ellende veroorzaken.
De verwoesting van het Rembrandt Theater op 13 oktober maakte op deze plek een einde aan een groot deel van het Venlose culturele leven. Het theater was een trefpunt voor veel verenigingen, er vonden variété-optredens plaats en er was een grote bioscoop, die vanaf de Parade bereikbaar was en doorliep tot in de Nassaustraat.
Nadat het puin was opgeruimd, bleef hier zeven jaar lang een lege plek. Toen duidelijk was dat het theater niet zou worden herbouwd, viel het besluit dat in de Nassaustraat woningen zouden komen. De Venlose architect Ben Hendrix (1912-1966) kreeg de opdracht om een passend ontwerp te maken. Hendrix koos ervoor om de gewenste vierentwintig appartementen te plaatsen in een groot, monumentaal portiekgebouw, dat aansloot op de zes appartementen van het hoekpand Parade-Nassaustraat dat de oorlog had overleefd. Zijn plan werd in 1952 en 1953 uitgevoerd. De nieuwbouw verrees - net als het pand ernaast - in een traditionalistische stijl.
De flats die Hendrix ontwierp hebben drie portieken die over de volle hoogte naar voren springen en zo een duidelijke verticale indeling krijgen. De architect gaf de entrees extra uitstraling mee, waardoor ze echt in het oog springen. De deuren werden uitgevoerd in staal met glas en fraai omlijst met natuursteen. Verder plaatste hij een groot venster boven elke deur, dat doorloopt tot de bovenste verdieping. De natuurstenen omlijstingen rond de ramen en de sierlijke, gebogen hekwerken op de verdiepingen geven het gebouw een luxe en verfijnde look. Typisch zijn ook de regelmatige indeling van de ramen en de driedelige opbouw. Mooie verlichting maakt het plaatje compleet. De portieken zijn aan de buitenkant nog helemaal in originele staat bewaard gebleven.
Hendrix hechtte veel waarde aan de samenhang tussen interieur en exterieur. Daarom werkte hij nauw samen met producenten van bouwmaterialen en met interieurontwerpers als Jos Zanders en Dings.
Het grote complex kan revolutionair worden genoemd voor een stad als Venlo. Om de bewoners te laten zien hoe ze de relatief kleine ruimtes optimaal konden benutten, werd zelfs een modelwoning ingericht. De bewoners konden zich ook verheugen over meerdere voor die tijd moderne snufjes, zoals een vuilstortkoker en een boodschappenlift. Het ontwerp paste bij de verderop gelegen Rosarium-wijk, die ook als vooruitstrevend en modern kan worden gekarakteriseerd en waarvoor Ben Hendrix eveneens meerdere woningen ontwierp.
